Sint Maarten, the friendly island

Laat ik voorop stellen dat ik hier ontzettend gelukkig ben. Mijn leventje hier begint vorm te krijgen en de dagelijkse routine begint te wennen. Doordeweeks naar de Fire brigade om te knutselen aan ons beleidsplan, en ’s weekends samen met de andere stagiaires de toerist uithangen en genieten van al het moois wat het eiland te bieden heeft. Op stage is het helaas niet het tropenrooster waar ik op hoopte, en ben ik gewoon gebonden aan een 8-17 schema. Wel gaat alles hier met Carribische gemakzucht wat de werkdruk aangenaam maakt. Soms iets te aangenaam, wat wel eens wat frustratie oplevert, voorbeeld: Om kennis te vergaren over het huidige beleid heb ik mijn stagebegeleiders gevraagd om oude rampenbestrijdingsplannen in te lezen, hier wacht ik nou al een tijdje op en omdat ik zonder gegronde voorkennis niet van start kan gaan met het nieuwe beleidsplan, dwingt dit mij een afwachtende houding aan te nemen, terwijl ik juist alles doe om proactief van start te kunnen gaan. Hierdoor heb ik soms tijd over, waardoor ik nu bijvoorbeeld in kantooruren dit reisverslag typ. Degene die denkt dat ik hier alleen maar uit mijn neus vreet, vergist zich echter. Het uiteindelijke beleidsplan gaat ook echt uitgevoerd worden, moet aan strenge eisen voldoen en wordt uiteindelijk zelfs ondertekend door de minister presidente van Sint Maarten. De lat voor het eindproduct ligt dus wel degelijk hoog. Kleine kanttekening, het is aannemelijk dat ik gedurende mijn stageperiode diezelfde minister presidente nog ga ontmoeten ook. Na de kantooruurtjes houdt ik mijn sportschoolroutine van 4 á 5 keer per week zoveel mogelijk vast, en toen ik aangaf opzoek te zijn naar voedingssupplementen hiervoor, bood mijn stagebegeleider aan per auto opzoek te gaan naar eiwitten, hetgeen een dienstbare, vriendelijke eerste indruk van hem bij me achterliet. Diezelfde begeleider is twee dagen na ons aankomst voor zes weken vakantie vertrokken naar New Zealand, wat de toch al stroperige informatie-uitwisseling gedurende de stage verder bemoeilijkt, maar goed. Binnenkort gaan we ook operationele diensten met de ‘gewone’ brandweer meedraaien om onze visie over de organisatie te verbreden. Tijdens deze 24-uurs diensten trainen, eten, sporten en slapen we tezamen met ‘de boys’ op de kazerne en mogen we mee op uitruk, ik kijk er erg naar uit. Zo, dat was het school gedeelte van de afgelopen twee weken in een notendop, nu komt the pleasure part, (groot)ouders en een jaloerse tweelingbroer adviseer ik op dit punt te stoppen met lezen. De dinsdagavond is de La-Bamba hier vaste prik. Een lokale beachbar waar we salsadansen onder het genot van carribisch bier. Salsadansen kan ik niet, maar alsnog is de dinsdagavond sterk de moeite waard, om tezamen met mijn nieuwe vrienden te genieten van de temperatuur, de muziek, de cocktails etc. Vrijdagavond staat in het teken van the Soggy Dollar bar, een tent waar de muziek kneitertje luid staat en waar wordt gedaggerd, getwerkt, gezopen en versierd en dat alles grotendeels in openlucht. Drinken is er goedkoop en bezoekers komen van allerlei culturen, kortom gekkenhuis. Zaterdag betekend relaxen. Maar wel op één van de mooiste stranden die deze aardbol rijk is. Dit weekend programma wordt aangevuld met activiteiten als etentjes, snorkelen, hiken etc. Inmiddels hebben we ook een auto waarmee we op ontdekking zijn gegaan in het Franse gedeelte van het eiland. Met vier, naar avontuur hongerige, jonge mannen scheurend door een oogverblindend landschap met toepasselijke achtergrondmuziek van Bob Marley, jep dan heb je echt een Caribbean gevoel te pakken, en.. dat.. nog.. 19.. weken.. lang! Dan zijn de frustratiepuntjes op stage verwaarloosbaar en kan je vooropstellen, dat ik hier ontzettend gelukkig ben.